The Police in concert, Paris!!!

IEMAND intresse in duotickets van The Police, nu zondag om 18h 30 in Stade de France, Paris. Heel goede plaatsen!

Ik zou zelf heeeel graag gaan maar ik kan niet wegens eerste werkdag...

Anyone? Beep me up!! elisekindts@hotmail.com

Working girl

Het begint te kriebelen en de zenuwen staan gespannen... Jawel volgende week maandag gaat mn eerste werkdag in! brrr!!!

Terwijl ik nu nog volop geniet van dutjes,boekjes en uitstapjes zeg ik op 1 oktober mijn studentenleventje voorgoed vaarwel.

Gelukkig dat de trein altijd een beetje reizen betekent want het wordt dagelijks pendelen tussen Eeklo en Ukkel. Ik heb nu zo het gevoel dat het echte leven begint en heb toch stiekem een beetje schrik! Enige tips of gouden raad om een eerste werkweek met Italiaanse baas te overleven altijd welkom!

Als gemis een ladder kon bouwen,

en herinneringen een brug,

dan kwam ik naar die hemel en haalde je hier terug

Als sterren konden spreken, als sterren konden zien

geef dan eens een teken, of twinkel eens misschien

Laat dan iets weten, of wuif een simpele groet

zodat we hier beneden weten hoe het nu verder moet.

Je was altijd een sterretje, maar niets is nog voltooid

Je bent nog steeds een sterretje, misschien nu wel meer dan ooit..

Wurm

De laatste maanden is dedeze hier zwaar aan het lezen geslaan, en zalig dat ze het vindt om bij dit Belgisch weer de boekenwurm uit te hangen. Momenteel vertoeft the life of Pi in mijn sjakos en liggen er nog twee ongelezen exemplaren te wachten. Ik zou best beginnen bij het begin, maar ik wil méér! Iemand nog enige tips of aanraders?

Getting old, old but nice

Jip deze week de kaap van 24 overschreden! Nog geen rimpels, kraaiepoten, kinderwensen of midlifecrises te bespeuren, doch andere ouderdomsverschijnselen doen hun intrede. Ik merk dat elke jaartje erbij een beetje minder goed zien betekent (kan ook aan de pearllenzen liggen natuurlijk) dat minder goed tegen uitgaan kunnen een hoofdzaak wordt, dat stoppen met roken op mijn volgende verjaardag uit den boze is en dat "ik zal wel sportief gaan beginnen doen voor mijn vijfentwintigste" me nog altijd een jaar de tijd geeft.

Zaken kunnen snel en onomkeerbaar veranderen in een jaartje tijd, maar vrienden blijven gelijk gelijk, dus merci en leuk dat jullie erbij waren vrijdag!!

Et alors?

Tis verdorie al een maand geleden dat ik hier nog een tekstje plasseerde! Ma ja de dingen zijn dan ook een klein beetje veranderd ondertussen.

Ik was met deze blog begonnen om mn maatjes up to date te houden vanuit Parijs, maar ik vind het zonde om dit te beëindigen, want ik leef tenslotte voort!

In the meanwhile, woon ik terug in Gent voor een maand of twee, mis ik Parijs wel een beetje, zijn we door het sombere weder fanatiek aan het lezen geslaan en hebben we nog steeds geen bal gedaan voor onze tweede zit, spreken we voor onbekende reden in de wij-vorm, maar het belangrijkste: De Gentste Feesten hebben we weerom heelhuids overleefd! Eigenlijk ben ik best wel blij dat ze voorbij zijn, Ik vond er minder ambiance dan voorgaande jaren, decibels waren gereduceerd en Irish coffees lieten te wensen over (noot: niet bij het KROCHTJE!!)

Nu benieuwd wat de komende maand in petto heeft, want we zijn al bijna augustus pot jan!

Buiten tweede zit, nog geen concrete plannen, en om maar pluriel te blijven: It s another We'll see I guess...

La grande bouffe

De laatste dagen heb ik gegeten zeg ik u!

Omdat ik dit weekend terug Gentwaarts trek volgt het ene etentje het ander op. Je wilt iedereen nog iets zien en al gauw spreek je af om een "stukje" te gaan eten.

Heel erg gezellig allemaal.....Maarrrrrrr... het gevoel van een overvolle maag verdwijnt maar niet! nog voor alles goed en wel verteerd is, sta ik al met een ander bord voor mijn neus. En ik heb het niet over fijne keuken, no way, pasta, steak, en pizza! Das het enige wat mijn studentenbudget toelaat.

Het is nu half zeven en ik ben nog aan het bekomen van mijn veel te late en zware middagmaal, en hell over een half uur moet ik terug aan tafel gaan zitten.

Gelukkig bestaat er nog zoiets als Rennie en Vichy!

Re:Stokje

Kwestie van mooi op tijd te reageren op gypsy's stokje ...

Voor zover ik me kan herinneren is mijn liefde voor muziek nogal stoer begonnen.

Op elfjarige leeftijd had ik mijn eerste cassette van Guns 'n Roses, een copie wel te verstaan.

De verklaring hiervoor is niet ver te zoeken: Om te beginnen luisterde mijn zus naar die wilde mannen. Ik weet nog dat ze perse een cassette wou van Guns 'n Roses maar dat ons moeder daar geheel niet mee akkoord ging daar de hoes van betreffende cassette en het bijhorende lyricboekje rijkelijk versierd waren met doodskoppen en blote borsten, wapens en mannen met tatoeages.

Uiteindelijk kreeg mijn zus toch haar zin dankzij de gulheid van onze progressieve tante en werd het dansen en springen geblazen op die handel.

Een andere verklaring zou kunnen zijn dat ik geruime tijd verliefd geweest ben op Slash en diens hoge myserieuzse hoed.

Mijn eerste single was er één van The Offspring, Self Esteem. Waarom? Ik weet het eigenlijk niet.

Green Day was de eerste groep die mijn CD rek vulde, maar waar ik heel vroeger helemaal in de ban van was, dat waren die twee van Milli Vanilli!(zie foto)

Mijn wereld verging dan ook een beetje toen ik vernam dat het duo eigenlijk niet meer dan playbackers van dienst waren en dat de teksten niet door hen zelf ingezongen werden.

Heden ten dagen kan ik genieten van de stomste meezinger, franse chansons, melige meejankers, noem het op, maar over het algemeen zweer ik bij klassiekers als The Doors en

Bowie. Ook Ray Charles en Otis Redding zal ik nooit ofte nimmer moe worden.

Bij gebrek aan blogmakkers geef ik dit stokje door aan al wie zijn eerste muziekaankoopjes wenst mee te delen. (Ben wel benieuwd naar Klaas en Carmen!)

De kracht van de krul

Toen ik een jaar of 13 was en ik alle plagerijen zoals poedel, Annie en krullekop kotsebeu was besloot ik er een eind aan te maken. Weg met die handel en de tondeuze erin.
Trots als een pauw kwam ik thuis met een delhaizezakje waarin mijn toenmalige krullen zich bevonden.
De gil van moeder, de bulderlach van mijn vader, ik zal het nooit vergeten. Een foute beatelbril, een kale knikker, ik kon het leven terug aan.
Waar ik elf jaar geleden geen rekening mee gehouden had :krullen komen nog gekrulder terug na dergelijke scheerbeurt...
Ondertussen heb ik mijn poedelkop aanvaard en behoort dat eigenzinnige allegaartje gewoon tot mijn eigenste zelve. Doch, deze week kon ik het voorstel om mijn haren te laten ontkrullen niet afslaan. Iemand die in uw haar aan het prutsen is, dat is genieten!!
Na drie uur babylissen (want zo noemt dat machine) was ik volledig gerestyled, de coiffeuse van dienst hield er een stijve arm op na en ik zoals afgesproken een stijle kop.

Bah eike, ik wil dat meisje haar babylisskunsten niet afbreken, maar dat was ik toch niet meer.
Je bent uw eigen hoofd met haar en huid zodanig gewoon dat zo een ingrijpende ommezwaai gewoon niet mooi kan zijn.
Mijn eerste reactie was: Oei oei ik lijk nu toch echt wel op een kabouter...
Je kent David de boskabouter zijn vrouw nog wel, Lisa. Wel plots kijk je in die spiegel en zie je jezelf als een tot leven gekomen Lisa. Schrikken geblazen zeg ik u!
Mijn rond gezicht leek nooit zo rond, mijn hoofd nooit zo plat en mijn haren nooit zo lang. Een echte kabouterkop! Het paste gewoon niet bij mijn hoofd.
Maar lang heeft deze metamorfose niet geduurd, nog geen 24 uur om precies te zijn.
De rebellie van een krul valt niet te onderschatten, zeker niet bij slecht weer..
Het regende bakken uit de lucht, en één voor één kwamen ze terug, mijn krullen, mijn identiteit.

Vaderlandsliefde

Ruime tijd voor mijn vertrek werd ik reeds gewaarschuwd voor het chauvinisme, nationalisme, patriottisme, (what's in a name?) dat de Fransen als geen ander beheersen. Over Frankrijk in het algemeen durf ik me (nog) niet uit te laten, doch ik ontwikkel langzaam maar zeker een niet te miskennen degout van het parisienisme.
Sta me toe deze term even te verduidelijken. Parijsenaars zijn omhooggevallen, individualistische, pretentieuze kortzichtige en onaangename kwezels die zichzelf maar al te graag als het middelpunt van deze aardbol beschouwen!

En als je nu nog niet overtuigd bent, en nu komt de zin van dit schrijven te voorschijn,: Parijsenaars lachen met de Belgen als geen één!
Ik weet dat het een cliché is en ik weet dat wij Belgen ook nu en dan stiekem durven lachen met die Lage Landen, maar verdorie wat kan ik me daar in opjagen!
In het begin zijn deze heel flauwe mopjes nog grappig, maar aub geen vier maand aan een stuk meermaals per week, kan het even, ja?

Vanmiddag vond de zoveelste discussie plaats over de intelligentie der belgen, als je dan op tafel gooit dat de meeste Belgen(?) vier talen mondig zijn en de Fransen amper 1.5, dat de Fransen alles verfransen, zelfs de originele titel van een film(!), dat ze een tolk nodig hebben op het filmfestival om Amerikaanse acteurs verstaanbaar te maken voor dat volk hier, dat ze een tweede tolk erbij roepen omdat de eerste niet capabel genoeg is om vijf zinnen correct te vertalen (écht gebeurd!!) dan staan ze daar met hun mond vol Franse tanden.

Maar de discussie ging verder, Over 10, maximum 20 jaar zal België niet meer bestaan en zal ons landje zich bij Nederland voegen!!! Op de vraag waarom dat zo zal zijn krijg je het antwoord: ah ja Wallonië en Vlaanderen liggen in ruzie, en Vlaanderen wil de onafhankelijkheid, ze hebben het gezegd in dat journaal. ok daar heb je een punt makker, maar is dat een reden om ons land op te doeken en ons bij de buurlanden te smijten?? Ik denk het niet!
Nooit gedacht dat ik dat kleine stipje België op de wereldbol met zoveel vuur zou verdedigen, het tij kan keren zo zie je maar.

Wie wordt het.....????

ZON-de

Leuk leuk die eerste zonnestralen, maar die warme bol kan best ook venijnig uit de hoek komen...

Behalve trachten de vallende zweetparels van opeengepakte metrogangers tijdig te ontwijken (weerom: chhhhhhtinky! maar dezer dagen tot de 11de macht verheven...) zijn er andere minder aangename kanten aan deze zomerse temperaturen...

Sinds jaar en dag heeft de deze hier last van zonnebrand, geen straaltje UV kan mijn veel te bleke huid verdragen of ik word gestraft met ontelbare rode bobbels op handen en voeten. Vreselijk! en jeuken! en lelijk!

Bij deze plaats ik een oproep: Weet er iemand een gouden tante kaat tip voor dit heel vervelend kwaaltje??, buiten zonnecrème factor 50 + want deze heb ik mij reeds aangeschaft, maar tevergeefs : (

Antje in Parijs

Het moet Maart's laatste woensdag geweest zijn.

Zo rond een uur of 20 kwam ze aan in het, door groene mannetjes met geweer en mitraillet, fel bewaakte Noordstation dat nog nazinderde van zn 7-uur durende rel . Tis triest en droef en t mag niet zijn maar het zou me worst wezen, want joepie euforie: ik had mn maatje op bezoek!!

Geladen met een zak groter dan zijzelf, voorzien van appelen en whisky, een kanjer van een bril en witte sokken zouden we vijf dagen pret maken in het regenachtige Parijs. And yes mission accomplished!

Mijn piepkleine kamer veranderde al snel in één groot bed, de wijn werd ontkurkt en de lachspieren getraind.

Aangezien ik werken moest had Antje twee dagen de tijd om rustig de stad te verkennen, en als punt bij paal kwam was zij het die mij rondgidste in de stad waar ik nu toch al een dikke twee maand vertoef. (Een beetje genant)

Zo gebeurde het dat Antje een gezellig en prijsvriendelijk restaurantje ontdekte in haar gids: Parijs voor beginners.

Hop hop wij daar heen op donderdagavond en snel snel wij daar weg enkele minuten later. De buurt was niet echt aangenaam, de bewoners een beetje louche, de sfeer een beetje gespannen en wij een beetje bang...

Dan maar de touristische, maar veilige weg ingeslaan en waterachtige oranje soep gegeten in één van Montmartre's feeërieke cafeetjes.

Verder heeft Antje me de tuinen van Parijs leren kennen, de muntthee in de moskee, heb ik haar nr de rommelmarkt gelootst, hebben we een gezellig maar barslecht miniconcert bijgewoond, een siesta aan de fontein van het Louvre gehouden, onze bus gemist en veel te ver gewandeld, eindelijk het gevoel ervaren van warme gele Franse duivenstront op het voorhoofd, op de jas op de broek en op de trui, en ditalles op de vogelmarkt notabene!! lachen gieren brullen!!

Het waren vijf gezellige, drukke maar vermoeiende dagen!

Het moet April's eerste maandag geweest zijn, zo rond een uur of negen, dat Antje weer vertrok en mijn kamertje plots zo leeg leek...

I don't LIKE it, YOU KNOW! (stopwoordjes part II)

Dat ik ongeveer gemiddeld zo'n 14 uur per week in de metro doorbreng is waarschijnlijk de verklaring van dit weerom metrogerelateerd bericht.

Voor zover mijn talenknobbel reikt vind ik het Frans één van de mooiste talen ter wereld. Niet dat ik deze taal vloeiend beheers, verre van, maar er wordt aan gewerkt!

Ik kan er van genieten om stiekem mee te luisteren naar zo'n franse conversatie op -jawel- de metro. Rillingen lopen over mn rug als dan het maximum aantal decibels overtreffende geblaat van een Amerikaans gesprek plots dergelijke conversatie overheerst. Het valt me op (en wekt een onbenoembare irritatie) hoe oneindig vaak deze lieve Amerikanen de woorden 'like' en 'you know' in hun zinnen voegen.

Een voorbeeld van een conversatie tussen twee amerikaanse studentes:

-You know, John called me yesterday, and I was like Oooh my god John!

- really? He is not like that shy anymore?

-No not at all, he was more like, hey I'm interested in you, and I felt like that popular blond girl, you know, like Barby

But than he told me that he was like so confused because I remind him of his ex girlfriend, you know that girl, that girl with like the most ugliest haircut ever and I said like ok, like whatever, you know; think whatever you want to think John but don't tell me that kind of stuff, you know

- yeah that's like sooo childish of him!

-I know, but finally he asked me out, and friday we're gonna have like, you know, like a kind of date, he invited me to the most fancy restaurant ever, and I was like, you know, so happy!

-oooh you 're sooo lucky to go out with john, he 's like the most attractive guy on earth, you know, that reminds me of that movie, you know, like when that man felt in love with that women, it was like the best movie I've ever seen

.......

Bah een mens zou toch voor minder geïrriteerd raken zeker?!

Het is echt opvallend hoeveel amerikanen ik hier al tegengekomen ben, en telkens weer trekken die vreselijke stopwoordjes mijn aandacht.

Allé jah, ieder zo z'n stopwoordjes zeker?!

Lente in Parijs...

Dat wil zeggen: veel te rode geschonden bovenlip, loopneus (die terzelfde tijd ook verstopt is!), tranende ogen, zwaar hoofd, keelpijn...

kortom een FRANSE VALLING!

Boehoe mijn eerste verkoudheid in Parijs, en dat bij 22 graden celcius.
Dat zijn die metromicroben weliswaar, één begint er te kuchen en je mag er prat op gaan dat de dag nadien 70% van de metrogangers met een snottebel rondloopt.

Maar niet getreurd al bij al een heel fijn weekend gehad, bij mijn eerste valling hier hoorden ook mijn eerste bezoekers, een bewogen weekend was het!
Lekker de tourist uitgehangen, ontbeten aan notre dame, pannenkoek aan sacre coeur, ijsje aan quartier Latin en slenteren langs de talloze kraampjes van de rommelmarkt...

...beiden zijn zojuist richting Gent vertrokken met een beetje keelpijn, gewapend met een strepsils in de mond trachtend de opkomende valling de kop in te drukken...

Stopwoordjes

Omdat ik mezelf de laatste tijd meer en meer op het irritante stopwoordje "allé ja" betrap, omdat ik het zo een leuk artikel vind en omdat ik eventjes inspiratieloos ben heb ik een knip en plak toegepast op deze regenachtige donkere nacht van zondag op maandag. (Bij voorbaat excuses voor het door mij gepleegde plagiaat Teun! (gypsyeyes1979.blogspot.com/))

Woorden weten alles

,,Ik eigenlijk. Jij eigenlijkt. Wij eigenlijken allemaal. Waar komt dat stopwoord toch vandaan?'' vraagt ons een lezer.Ik wil dus proberen te antwoorden. Ik bedoel, die lezer heeft feitelijk gelijk dat hij dat vraagt, ja? Dat moet gewoon kunnen, toch. Allez, het is best wel een heel erg interessante vraag en ik heb dan iets van: daar moet sowieso een antwoord op te geven zijn, of zo.Stopwoorden of stoplappen hebben we niet nodig. Aan de betekenis van een zin voegen ze weinig of niets toe.
Dat ze woekeren als onkruid, moet komen door een andere reden. Een stopwoord was aanvankelijk een woord dat een dichter nodig had om zijn versjes in een mooi ritmisch patroon te gieten. ,,De leeuw is eigenlijk iemand die bang is voor niemand.'' (De Schoolmeester, 1859). Van die functie is iets overgebleven: een stopwoord spreken we soms uit omwille van het ritme in een zin. ,,Werd ze kwaad? Dat kan ik begrijpen. Zoiets moet je ook niet dóén!''
Daarnaast geeft dit soort ,,stilistische bijwoorden'' een bepaalde kleur aan een zin.Het bekendste is dus. Volgens Van Dale betekent dat: ,,blijkens het voorgaande''. De redacteur die daar een voorbeeld bij mocht verzinnen, heeft destijds misbruik gemaakt van het woordenboek om rijke stinkers een neus te zetten: ,,een mondaine, dus dure, dus vervelende badplaats''.Vaak heeft dus die betekenis niet meer. Het woord geeft hooguit vorm aan een soort verwachte eensgezindheid tussen spreker en luisteraar: ,,Ze droeg weer die gele hoed, en dat vind ik dus een ramp van een kledingstuk.''Ook het bijwoord eigenlijk heeft een woordenboekbetekenis. Volgens Van Dale: ,,in de grond, in wezen''. Maar daar denken we niet aan als we een vraag stellen: ,,Wat zoek je daar eigenlijk?'' En evenmin in het antwoord: ,,Ik weet het eigenlijk niet.''
Stopwoorden zijn als griepbacillen, uitermate besmettelijk. Ze verspreiden zich door imitatiegedrag. Een heerschap dat er verstandig uitziet, gebruikt vaak het woord sowieso op de televisie. Je kunt er dan donder op zeggen dat het de volgende dagen ook op straat vaker te horen is. Deze modewoorden komen onverwachts, en trekken weer weg zonder een adres achter te laten. Wie gebruikt nog de stoplappen weet je wel?, in principe, effenaf, enfin? Modern zijn absoluut, een stuk(je), heel erg, iets van, ik bedoel, pakweg, of zo, of wat? en zeg maar.
Stoplappen zitten op een tekst als vliegenscheten op een beeldscherm. Op den duur zie je niet meer wat er staat. Wij hadden in onze middelbare school een leraar scheikunde die geen zin kon maken zonder daar een of meer dusjes in te plaatsen. ,,Als ik dus aan een proefbuis met zinkmetaal dus enkele druppels zoutzuuroplossing toevoeg, dan zal dat dus reageren...'' En wij maar afturven, in de hoop dat hij zijn dus-record zou verbeteren. Waar die les over ging, dat drong slechts vaag tot ons door.Scheikunde is dan ook nooit mijn vak geweest, eigenlijk.

Artikel uit de Standaard

Honey,I'm home!!

Ik kon het wel uitschrééuwen vrijdagavond!
Al zingend de metro genomen, een keer of twee verloren gelopen om dan net op tijd te ariveren bij de Belgen die me huiswaarts brachten.

Het mag gezegd, ik ben graag in Parijs, maar mijn god wat deed het deugd om even terug huiswaarts te keren, pure euforie!

Mijn weekend begon met een pak friet in Deinze, om een uur later de tweede vettige stop in te lassen bij frituur Danny in Eeklo. Zalig was het om daarna in mijn eigen bed te slapen, om vier uur erna met volle blaas wakker te worden en eens geen Griekse sleutel of peignoir nodig te hebben om me richting toilet te begeven!!

Zaterdagavond was het grote hoogtepunt, de maansverduistering op de graslei en vervolgens al mn maatjes tesamen op een verkleedfeestje in Holly- en Bollywood outfit! Wat een avontuur! (Bedankt Ine!)

Maar Jezus Mia wie zijn gat verbrandt moet op de blaren zitten, er was geen ontkomen aan, een kater om U tegen te zeggen was de leuze van vandaag...

Bij deze: Sorry mama dat ik uw mosseltjes liet staan, en dat ik mijn bed boven de tafel verkoos..

Ondertussen zijn we met onze houten kop alweer in de lichtstad beland en terwijl de radio oublie-moi schreeuwt rijst het melige besef dat ik nooit zoveel van Parijs zal kunnen houden als van Gent...

Zaterdagmiddag

Tis zaterdagmiddag en ik weet niet wat gedaan... Ik zou beschaamd moeten zijn, niet?

Het probleem: Er is zodanig veel te doen dat ik niet weet naar waar me eerst te begeven. Gisteren klonk de dialoog met mezelf nog als volgt: jiha morgen zaterdag, rommelmarktje, musee d'orsay, het louvre en oberkampf. Niets van dus!

Er zijn momenten als deze waarop ik de stad zodanig overweldigend vind dat ik de kluts kwijt raak, en bijgevolg op mijn lelijke kamer blijf, al lezend geduldig de tijd afwacht die de wasmachine nodig heeft om mn sokken weer lekker te doen ruiken. Het moet ook gebeuren, maar dan liefst niet op een zaterdagnamiddag in Parijs...

Het heeft wellicht ook met het werkritme te maken, dat ik nog niet volledig de baas ben, van 08 tot 20h uithuis is redelijk vermoeiend me dunkt.
Ik wil gewoon alles uit mn weekends halen, slapen en dutjes inclusief.

Maar goed we zitten hier nog een maand of vijf dus tegen dan hoop ik de stad als een tweede thuis te kunnen beschouwen, want zoals Mistinguett het zong: Paris est une blonde, qui plaît à tout le monde...

Vrouwelijke collega's-stagairs

Pompidou

Anno 2007 wordt het dagblad Metro vijf jaar, en dat moest gevierd worden... Een exclusief feest bestemt voor media- en reclamebureaus, en man wat was ik content dat ik één van die bureaus stage loop! Het feest ging door op jawel de bovenste etage en het dakterras van place pomidou. Het gebouw op zich is al een waar kunstwerk, alles wat langs binnen hoort is buiten en vice versa. Ik persoonlijk vind het heel lelijk, maar alleen al de rit met de roltrap naar de bovenste verdieping was adembenemend, om nog maar van het terras zelf te zwijgen... Een fantastisch zicht over heel parijs by night, Mumm champagne a volonté, hapjes, lekkere hapjes en nog lekkerdere hapjes allemaal voor niks!!! Goede muziek, heel mooi volk, en het gezelschap van mijn fantastische collega's. Oui, Paris ca me plait! Het effect van deze gratis bubbels bleef natuurlijk niet uit; het was opvallend stil op mijn afdeling en nooit eerder waren dafalgans zo in trek....

De metro en zijn geurtjes

Elke morgen opnieuw staan me twee metroritten en een tourtje met de tram te wachten om op mijn werk te geraken. Nu moet je weten dat er soms zo'n 400 man staat te drummen en te stampen om toch maar een plekje op diezelfde metro te bemachtigen, dit is wat men noemt "spitsuur". Ik sta daar dan ergens tussen die meute fransmannen, mezelf proberen te voorzien van voldoende zuurstof en mn "sjakos"krampachtig tegen het lijf gedrukt.

Ik moet er geen tekeningetje bij maken, 400 man tesamen in een metro, dat stinkt!

Geloof me vrij, de ene heeft zijn tanden niet gepoetst, de ander draagt een te sterk parfum, en de volgende is aan een nieuwe deo toe! Het is dus een kwestie van je neus op de juiste hoogte, in de juiste richting te houden.

Maar donderdagavond was er nu toch eens geen ontsnappen aan! 19h15 Een corpulente, op het eerste zicht verzorgde, zakenman met das en aktentas staat met zijn achterkant tegen mijn voorkant. Het kon niet anders dan dat de betreffende man hoognodig naar het toilet moest, want meerdere malen na elkaar vulde de scherpe, muffe, warme geur van een venijnige geluidloze scheet mijn neusgaten. En dat voor maar liefst zes haltes na elkaar! Wat kan een mens anders dan zulke momenten walgend maar braafjes te ondergaan?

Bonjour!

Een fantastisch weekend doorgebracht met de whole happy family bij mijn nieuwe liefde: Parijs. "Partir c'est mourir un peu" zo waren de wijze ietwat melige woorden van mijn vader. En toen ik voor het eerst mn kamer zag dan was het ook sterven! Man man ik wist niet dat men nu ook photoshop toepaste om kamers te verfraaien op een site. Maar goed, ondertussen zijn we reeds dag twee en heb ik het hele boeltje wat trachten op te vrolijken.
Van knappe, olijke Grieken heb ik hier nog niet veel gemerkt, doch vriendelijk zijn ze wel.
Het domein van cité universitaire is werkelijk prachtig en elk huis heeft zo zn typische architectuur.
Iedere avond valt er wel iets te beleven in één of ander huis, zoals woensdag is het hier bij de Grieken cinema en zaterdag carnavalfeestje.
De eerste dag op de stage viel ook goed mee, prachtig gebouw, leuke mensen en open minded sfeer. Maar mn illusie van een rustige eerste werkdag werd snel doorprikt... enorm veel werk, briefings, verantwoordelijkheid en deadlines waren vandaag al aan de orde, maar interessant is het wel.
De metro is een spinnenweb dat ik beetje bij beetje probeer te ontrafelen, hoewel het ook leuk is om af en toe te verdwalen in de vele straatjes van Parijs.
Ik merk dat ik met al mn getik ,op deze opvallend luide computer, een zwarte huiswerkmakende medebewoonster zwaar op de zenuwen begin te werken. Zware zuchten en boze blikken komen mijn richting uit.
Dus mijn vrienden: à demain

Got the blues

Omdat afscheid nemen nu eenmaal niet leuk is...

Gisteren liet mn oma van 94 me beloven om me ten eerste: zéker niet in te laten met de fransmannen want het zijn charmeurs,

ten tweede :er zéééker niet mee samen te wonen alvorens te trouwen om tot slot toch maar liefst met een Belgisch iemand naar huis te komen, waarna ze met hoog stemmetje beëindigde: Liesken, ge gaat mij toch elke week schrijven é!

'S avonds nog een final drink gehouden met de vriendjes en vriendinnetjes en verdorie missen zal ik ze! Dus ode aan mijn maatjes: merci voor de gezellige avond gisteren, ga jullie missen! Kom maar gauw op bezoek!

4 keer slapen...

Omdat iedereen er tegenwoordig één heeft heb ik er mij ook maar een aangeschaft, kwestie van hip en cool te blijven, of bij deze te worden niewaar :)
Over 5 dagen is het zover: big day, big city, eiffeltoren! Uiteindelijk is alles toch nog op zn pootjes gekomen en zal ik de komende zes maand (slik) in de stad vol lichtjes, romantiek en stokbrooden vertoeven. Mits drie weken vertraging wordt maandag mijn eerste werkdag in het reclame- en mediabureau MPG. Mijn gemengde gevoelens beginnen om te slaan in lichte euforie en ik kan niet wachten om me in mijn kamer van 3 op 5 te settelen.
En fetakaas zal er gegeten worden! Ik logeer op een domein met 6000 studenten, deze worden geherbergd in 39 verschillende huizen, omdat ik nogal aan de late kant was (lees lui) kon ik niet meer op een plekje rekenen in het Belgische huis, doch het Griekse huis had nog een kamer vrij...Knossos, Hercules & Homeros, here I come!