Zaterdagmiddag

Tis zaterdagmiddag en ik weet niet wat gedaan... Ik zou beschaamd moeten zijn, niet?

Het probleem: Er is zodanig veel te doen dat ik niet weet naar waar me eerst te begeven. Gisteren klonk de dialoog met mezelf nog als volgt: jiha morgen zaterdag, rommelmarktje, musee d'orsay, het louvre en oberkampf. Niets van dus!

Er zijn momenten als deze waarop ik de stad zodanig overweldigend vind dat ik de kluts kwijt raak, en bijgevolg op mijn lelijke kamer blijf, al lezend geduldig de tijd afwacht die de wasmachine nodig heeft om mn sokken weer lekker te doen ruiken. Het moet ook gebeuren, maar dan liefst niet op een zaterdagnamiddag in Parijs...

Het heeft wellicht ook met het werkritme te maken, dat ik nog niet volledig de baas ben, van 08 tot 20h uithuis is redelijk vermoeiend me dunkt.
Ik wil gewoon alles uit mn weekends halen, slapen en dutjes inclusief.

Maar goed we zitten hier nog een maand of vijf dus tegen dan hoop ik de stad als een tweede thuis te kunnen beschouwen, want zoals Mistinguett het zong: Paris est une blonde, qui plaît à tout le monde...

Vrouwelijke collega's-stagairs

Pompidou

Anno 2007 wordt het dagblad Metro vijf jaar, en dat moest gevierd worden... Een exclusief feest bestemt voor media- en reclamebureaus, en man wat was ik content dat ik één van die bureaus stage loop! Het feest ging door op jawel de bovenste etage en het dakterras van place pomidou. Het gebouw op zich is al een waar kunstwerk, alles wat langs binnen hoort is buiten en vice versa. Ik persoonlijk vind het heel lelijk, maar alleen al de rit met de roltrap naar de bovenste verdieping was adembenemend, om nog maar van het terras zelf te zwijgen... Een fantastisch zicht over heel parijs by night, Mumm champagne a volonté, hapjes, lekkere hapjes en nog lekkerdere hapjes allemaal voor niks!!! Goede muziek, heel mooi volk, en het gezelschap van mijn fantastische collega's. Oui, Paris ca me plait! Het effect van deze gratis bubbels bleef natuurlijk niet uit; het was opvallend stil op mijn afdeling en nooit eerder waren dafalgans zo in trek....

De metro en zijn geurtjes

Elke morgen opnieuw staan me twee metroritten en een tourtje met de tram te wachten om op mijn werk te geraken. Nu moet je weten dat er soms zo'n 400 man staat te drummen en te stampen om toch maar een plekje op diezelfde metro te bemachtigen, dit is wat men noemt "spitsuur". Ik sta daar dan ergens tussen die meute fransmannen, mezelf proberen te voorzien van voldoende zuurstof en mn "sjakos"krampachtig tegen het lijf gedrukt.

Ik moet er geen tekeningetje bij maken, 400 man tesamen in een metro, dat stinkt!

Geloof me vrij, de ene heeft zijn tanden niet gepoetst, de ander draagt een te sterk parfum, en de volgende is aan een nieuwe deo toe! Het is dus een kwestie van je neus op de juiste hoogte, in de juiste richting te houden.

Maar donderdagavond was er nu toch eens geen ontsnappen aan! 19h15 Een corpulente, op het eerste zicht verzorgde, zakenman met das en aktentas staat met zijn achterkant tegen mijn voorkant. Het kon niet anders dan dat de betreffende man hoognodig naar het toilet moest, want meerdere malen na elkaar vulde de scherpe, muffe, warme geur van een venijnige geluidloze scheet mijn neusgaten. En dat voor maar liefst zes haltes na elkaar! Wat kan een mens anders dan zulke momenten walgend maar braafjes te ondergaan?

Bonjour!

Een fantastisch weekend doorgebracht met de whole happy family bij mijn nieuwe liefde: Parijs. "Partir c'est mourir un peu" zo waren de wijze ietwat melige woorden van mijn vader. En toen ik voor het eerst mn kamer zag dan was het ook sterven! Man man ik wist niet dat men nu ook photoshop toepaste om kamers te verfraaien op een site. Maar goed, ondertussen zijn we reeds dag twee en heb ik het hele boeltje wat trachten op te vrolijken.
Van knappe, olijke Grieken heb ik hier nog niet veel gemerkt, doch vriendelijk zijn ze wel.
Het domein van cité universitaire is werkelijk prachtig en elk huis heeft zo zn typische architectuur.
Iedere avond valt er wel iets te beleven in één of ander huis, zoals woensdag is het hier bij de Grieken cinema en zaterdag carnavalfeestje.
De eerste dag op de stage viel ook goed mee, prachtig gebouw, leuke mensen en open minded sfeer. Maar mn illusie van een rustige eerste werkdag werd snel doorprikt... enorm veel werk, briefings, verantwoordelijkheid en deadlines waren vandaag al aan de orde, maar interessant is het wel.
De metro is een spinnenweb dat ik beetje bij beetje probeer te ontrafelen, hoewel het ook leuk is om af en toe te verdwalen in de vele straatjes van Parijs.
Ik merk dat ik met al mn getik ,op deze opvallend luide computer, een zwarte huiswerkmakende medebewoonster zwaar op de zenuwen begin te werken. Zware zuchten en boze blikken komen mijn richting uit.
Dus mijn vrienden: à demain

Got the blues

Omdat afscheid nemen nu eenmaal niet leuk is...

Gisteren liet mn oma van 94 me beloven om me ten eerste: zéker niet in te laten met de fransmannen want het zijn charmeurs,

ten tweede :er zéééker niet mee samen te wonen alvorens te trouwen om tot slot toch maar liefst met een Belgisch iemand naar huis te komen, waarna ze met hoog stemmetje beëindigde: Liesken, ge gaat mij toch elke week schrijven é!

'S avonds nog een final drink gehouden met de vriendjes en vriendinnetjes en verdorie missen zal ik ze! Dus ode aan mijn maatjes: merci voor de gezellige avond gisteren, ga jullie missen! Kom maar gauw op bezoek!

4 keer slapen...

Omdat iedereen er tegenwoordig één heeft heb ik er mij ook maar een aangeschaft, kwestie van hip en cool te blijven, of bij deze te worden niewaar :)
Over 5 dagen is het zover: big day, big city, eiffeltoren! Uiteindelijk is alles toch nog op zn pootjes gekomen en zal ik de komende zes maand (slik) in de stad vol lichtjes, romantiek en stokbrooden vertoeven. Mits drie weken vertraging wordt maandag mijn eerste werkdag in het reclame- en mediabureau MPG. Mijn gemengde gevoelens beginnen om te slaan in lichte euforie en ik kan niet wachten om me in mijn kamer van 3 op 5 te settelen.
En fetakaas zal er gegeten worden! Ik logeer op een domein met 6000 studenten, deze worden geherbergd in 39 verschillende huizen, omdat ik nogal aan de late kant was (lees lui) kon ik niet meer op een plekje rekenen in het Belgische huis, doch het Griekse huis had nog een kamer vrij...Knossos, Hercules & Homeros, here I come!