De kracht van de krul

Toen ik een jaar of 13 was en ik alle plagerijen zoals poedel, Annie en krullekop kotsebeu was besloot ik er een eind aan te maken. Weg met die handel en de tondeuze erin.
Trots als een pauw kwam ik thuis met een delhaizezakje waarin mijn toenmalige krullen zich bevonden.
De gil van moeder, de bulderlach van mijn vader, ik zal het nooit vergeten. Een foute beatelbril, een kale knikker, ik kon het leven terug aan.
Waar ik elf jaar geleden geen rekening mee gehouden had :krullen komen nog gekrulder terug na dergelijke scheerbeurt...
Ondertussen heb ik mijn poedelkop aanvaard en behoort dat eigenzinnige allegaartje gewoon tot mijn eigenste zelve. Doch, deze week kon ik het voorstel om mijn haren te laten ontkrullen niet afslaan. Iemand die in uw haar aan het prutsen is, dat is genieten!!
Na drie uur babylissen (want zo noemt dat machine) was ik volledig gerestyled, de coiffeuse van dienst hield er een stijve arm op na en ik zoals afgesproken een stijle kop.

Bah eike, ik wil dat meisje haar babylisskunsten niet afbreken, maar dat was ik toch niet meer.
Je bent uw eigen hoofd met haar en huid zodanig gewoon dat zo een ingrijpende ommezwaai gewoon niet mooi kan zijn.
Mijn eerste reactie was: Oei oei ik lijk nu toch echt wel op een kabouter...
Je kent David de boskabouter zijn vrouw nog wel, Lisa. Wel plots kijk je in die spiegel en zie je jezelf als een tot leven gekomen Lisa. Schrikken geblazen zeg ik u!
Mijn rond gezicht leek nooit zo rond, mijn hoofd nooit zo plat en mijn haren nooit zo lang. Een echte kabouterkop! Het paste gewoon niet bij mijn hoofd.
Maar lang heeft deze metamorfose niet geduurd, nog geen 24 uur om precies te zijn.
De rebellie van een krul valt niet te onderschatten, zeker niet bij slecht weer..
Het regende bakken uit de lucht, en één voor één kwamen ze terug, mijn krullen, mijn identiteit.